Bracia Haschwald

[Rhavaen Luvieth]

W oczach mężczyzny widać było skrywany głeboko ból i żal. Patrzył jej w oczy, domagając się by go sprowokowała. Dziwne zasady sprawiły że nie rzucił się na nią w szaleńczej chęci zemsty.
Patrzyła na niego chłodno, ów wyraz twarzy zazwyczaj wystarczał by odważniejsi cofnęli się o krok.
- Spóźniłeś się- powiedziała, wstajac i ocierając sztylet o spodnie- ktoś powiedział te słowa na długo przed tobą
Przekrzywiła głowę, a jej usta lekko się wykrzywiły, nie zmieniając maski uśmiechnęła się do niego
-Czekam
Rzuciła krótkie spojrzenie martwemu, nie czując litości ani wyrzutów sumienia. Zbyt wiele śmierci widziała, a jeszcze więcej zadała.
- Wy to utrudniliście, to że jest martwy zależało tylko od niego- na chwilę przymknęła oczy- Żałosne...- mruknęła

[Legolas z Sindarów]

*Zaskoczony patrzył na rozgrywające się na ziemi zdarzenia. Zeskoczył i  podszedł bliżej tak, że nie usłyszano żadnego dźwięku.  Wyjął sztylet i rzucił nim w Rhavaen, a dokładniej w rękaw jej szaty, przygwożdzając ją do drzewa. Zadał tylko jej tylko jedno pytanie.*Dlaczego?

[Fenris]

Fenris nie wnikał w działanie elfa. Nie drgnął nawet, gdy ten rzucił ostrzem w kierunku tamtej.
Mężczyzna bezceremonialnie złapał zwłoki brata za nogę i zaczął ciągnąć go w stronę koni. Rumak Aethelreda uspokoił się jakby, gdy tylko trącił nosem Jego płytę.
Wojownik dopiero wtedy uniósł trupa i przerzucił go z łoskotem przez siodło. Po wszystkim odsunął się i rzucił spokojne już spojrzenie w stronę Rayli. Nie zareagowała, szanując pamięć poległego. Zuch dziewczyna. Na zmagania elfa nie zwracał uwagi, a zamiast tego usiadł na zwalonym i płonącym jeszcze niedawno drzewie. Odetchnął cicho i naciągnął kaptur. Deszcz przybrał na sile, wystukując upierdliwy rytm na zbroi martwego.
Fenris nie do końca rozumiał jeszcze, że siostra pozostała ostatnią osobą z dalekiej Północy którą mu dane było kiedykolwiek widzieć.
Ród Haschwald stracił kolejnego syna.

[Rhavaen Luvieth]

Spojrzala na elfa beznamietnie. Sztylet zaledwie musnął skórę na ramieniu. Zastanowił ją fakt, że owy elf miał bardzo dobrą celność, zważając na to, że nie posiadała rękawów.
- Nie zadawaj idiotycznych pytań- warknęła oschle. Brutalnie wyrwała ostrze z drzewa, przez chwilę obracając broń w dłoni. Kusiło ją oddanie pięknym za nadobne, lecz tylko wyrzuciła nóz za siebie.
- Sam się o to prosił- założyła ręce na piersi
Czuła, że bawi ją żal i cierpienie mężczyzny, siedzącemu na konarze. Na własny specyficzny sposób ją to bawiło. Tyle śmierci dookoła, a on opłakuje jedną żalosną istotę?
Nie mialae zamiaru przepraszać, czuła satysfakcję z popełnionego czynu