- Większość tylko w promieniach słońca znajduje otuchę. - spojrzał na nią i uśmiechnął się.
- Na przykład kto by szedł o tej porze... większość śpi o tej porze.

- Piękne są... jednak i im szkodzą wojny. - spojrzał na nią z uśmiechem, lekkim ale zawsze uśmiechem.
- Może niedługo znajdziemy miejsce

- Tak... - westchnął, spoglądając baczniej na nią.
- A co robisz sama na tym szlaku? Czegoś szukasz?

- Nie myślę inaczej... ludzie potrafią mieć różne zwyczaje, te bardziej niszczące i mniej niszczące... Ten swąd musi mieć swoją przyczynę.
Było czuć silniejszy swąd spalenizny. Zaraz minęli spalona stodołę i mieszkańców, liczących straty. Część z nich już planowała, jak się zabrać za odbudowę. Jako że było ciemno nie było widać ilu ich dokładnie jest.

Wahał się nieco z odpowiedzią. Patrząc na nią nie wyczuwał zbyt wielkiego niebezpieczeństwa, Ba! Właściwie w tym momencie odczuwał potrzebę wędrowania z kimś.
- Zawsze to lepiej niż samotnie - odrzekł jej odkładając dłoń od głowni miecza i trzymając je teraz swobodnie.
- Swoją drogą na imię mi Sepear.

Mgła... Wszechobecna mgła wisiała nisko, grubą warstwą o konsystencji zsiadłego mleka, nad drogą. Alchemik szedł przez nią rozważnie, podpierając się kijem, a fiolki w jego torbie nawet nie ważyły się brzęknąć.
W głowie Alchemika krążyły różne myśli. Jedne sielankowe, pełne słońca, kwiatów, zielonej trawy i elfic nad krystalicznieczystym jeziorem. Inne były bardziej ponure. Przedstawiały one kruki. Stada kruków wędrujące gdzieś... Gdzie? Gdzie je wiatr zaniesie na ich czarnych jak smoła skrzydłach. Płynące na wietrze czarną chmurą, nieraz przyćmiewające tarczę majestatycznego księżyca w pełni.
Całe stada kruków...
Gdy mijał tak suchy konar dębu, zerwało się z niego kilka kruków, tak czarnych jak te w jego myślach. Poleciały w swoją stronę, dołączając do stada i przesłaniając momentami jasne punkty na niebie. Gwiazdy, które od wieków świeciły nad pokoleniami stworzeń, chodzących po tej ziemi, oddychających tym samym powietrzem... Wciągnął spory haust powietrza i wyczuł w nim nutę spalenizny...
- Znów ktoś coś spalił... - powiedział bardziej do siebie i trochę do wiatru, który rozwiewał jego białe włosy. Zaczerpnął kolejny haust i obserwował niebo, a na nim gwiazdy, rozrzucone po nim jak groch na żałobnym kobiercu.

Do karczmy wkroczył elf. Był ubrany zwyczajnie. Patrzył na towarzystwo spokojnym wzrokiem, obracając między palcami małą fiolkę z czymś przeźroczystym. Zajął po chwili miejsce za jednym ze stołów.