Rhavaen pozwoliła jej wygrać. Po postawie ciała łatwo przewidywała jej ruchy, a po dłuższym czasie zrozumiała jej styl walki. Wiedziała, że władczyni, urażona jej poprzednim zachowaniem będzie chciała zwyciężyć. A Rhavaen dała jej to zwycięstwo, którego tamta tak bardzo pragnęła.
Widziała, że tamta jest przyzwyczajona do względów dla własnych zdolności. Owszem, była uzdolniona, czego nie mogła zaprzeczyć, lecz była strasznie przewidywalna. Rhavaen miała ochotę ją wyśmiać.
Rhavaen była wprawiona w walce o wiele bardziej od tamtej, i nie chciała upokarzać kobiety przed poddanymi. Mogłaby, dla przykładu, wziąć oba miecze, co ułatwiłoby jej wygraną. Nie robiła też żadnych, tylko znanych sobie sztuczek. Prowadziła walkę na korzyść władczyni, tak by wyglądało to na zwykłą, ludzką walkę. Prawdą było, iż gdyby walczyły w śmiertelnej walce, Rhavaen zabiłaby ją kilkoma uderzeniami, mierząc w słabe punkty jej stylu walki.
Przegrana sprawiła irytację, lecz przedziwną satysfakcję, gdy obserwowała zadowoloną z siebie władczynię. Z wielką chęcią wyzwałaby ją kolejny raz, tym samym udowadniając jak żałośnie jest słaba, w porównaniu do jej umiejętności.
Wzdrygnęła ramionami, gdy tamta opuszczała salę treningową. Nawet nie spojrzała na krasnoludy, które uśmiechały się nieprzyjemnie, widząc jak „bezczelna” elfka została pokonana w uczciwej walce.
Dla niej nie istniała uczciwa walka. Podczas podobnego starcia, przeciwnik nie zważałby na grzeczność i robiłby wszystko byleby pokonać konkurenta. Takie były prawa życia i śmierci, a Rhavaen rozumiała je zbyt dobrze. Na tych samym regułach pokonała tamtego mężczyznę, zabijając go w chwili jego nieuwagi. Dziecinne proste, gdy było się na tyle bystrym, żeby obserwować.
Rhavaen skierowała się do zamku. Krasnoludy niechętnie pokazały jej sypialnię, w której miała spędzić kolejne dni. Kobieta rozejrzała się po pomieszczeniu w mechanicznym odruchu. Im dłużej przebywała na jej dworze, tym bardziej miała ochotę odejść. Nie, że ją urażono. Dla niej była to jedynie odskocznia od nudnej codzienności Mrocznej Puszczy. Nie przejmowała się kto zwycięży w najbliższych dniach.
*
Obudziła się przed świtem, jak zazwyczaj leżąc i wpatrując się w sufit nad głową. Jej myśli były nieskładne, nieposiadające większego znaczenia. Pokręciła głową, wstając z posłania i ubierając się w swoje rzeczy.
Niedługo potem była już na sali treningowej. Wyciągnęła zza pleców dwa jednoręczne miecze i dla wprawy zakręciła nimi w powietrzu. Przestąpiła z jednej nogi na drugą, rozgrzewając mięśnie. W niespodziewanym momencie skoczyła do przodu, w czasie lotu, zmuszając się by opaść przedwcześnie. Gdy tylko jej stopy dotknęły podłoża, obróciła się pod dziwnym kątem i skoczyła w bok, atakując kukłę w bok szyi. Zatrzymała się na ułamek sekundy, po czym wykonując półobrót cięła w kark.
Doskakiwała do każdej kukły, robiąc podobnie, lecz za każdym odrobinę inaczej. Wyćwiczone mięśnie dopiero po kilku godzinach zakuły lekkim bólem. Zastanowiło ją to. Dawniej mogła bez przeszkód ćwiczyć całymi dniami.
„Chyba się rozleniwiłam”, pomyślała

Rozumiała naturalną arogancję, którą przynosiła władza. Coś tak słodkiego, naturalne panowało nad umysłem i nie dało się kontrolować. Mimo swej pychy, Kahlan stała się dla niej o wiele bardziej irytująca niż przedtem.
Uniosła jedną brew, gdy strażnicy otworzyli przed nią drzwi. Na chwilę przymknęła oczy, powstrzymując się od głupiego czynu, drugiego błędu nie chciała popełniać.
- Szansa?- uniosła brwi- Widzę, że wątpisz w elfy, moja droga- jej oczy błysnęły niebezpiecznie
Minęła ją z pobłażliwym uśmieszkiem, biegającym po ustach, po czym zatrzymała się w progu mosiężnych drzwi
-Ja? Bezczelna?- pokręciła głową- Dla mnie jesteś zaledwie niemowlakiem, umrzesz nim zdążę się zmęczyć tą twoją próbą…- westchnęła- I kto tu jest bezczelny?

Spojrzała na nią z nieskrywaną pogardą
-Król Thranduil dał mi każde zlecenia jakie mógł, poza tym...- przez chwilę patrzyła ponad jej ramieniem, potem jednak znów skupiła się na niej. Odchrząknęła cicho i zmieniła temat
-Więc? Masz coś dla mnie czy tylko zmarnowałam czas przyjeżdżając do tego... miejsca?
Zupełnie zignorowała strażników, nie obchodzili jej bardziej niż brzęczące owady, mimo, że słyszała każde słowo

Rhavaen stała przed władczynią swobodnie, zachowywała się jakby stała przed kimś swojego pokroju. Sama jej postawa była lekceważąca, kobieta bezceremonialnie założyła ręce na piersi
-Nawet do Mroczej Puszczy dotarły wiesci, że krasnoludy szykują się do sporego przedsięwzięcia- powiedziała chłodno- Tak się składa, że jestem kimś kto może ofiarować tobie swoj miecz- przekrzywila głowę, a jej twarz na ułamek złagodniała, by po chwili powrócić do poprzedniego wyrazu wszechobecnej pogardy- oczywiscie za dogodną cenę.
Tu zlustrowała kobietę wzrokiem. Już na pierwszy rzut oka wydawała się silna na ciele jak i na duchu. Po oczach jednak widziała lustro emocji skrywane pod grubą warstwą maski w postaci pudru i udawanej obojętności
- Moja oferta spotkała się z dość bezczelnym odzewem od twoich.. poddanych- zatrzymała sie na chwilę nie chcąc, by ublizanie owej rasie mogło pomóc- Dlatego jestem tutaj.


//chociaż przyznam, że z wielką chęcią pograłabym z obojgiem, jestem ciekawa jak wyszłaby relacja silnych charakterów obu postaci //

Żelazne Wzgórza..
Ostatnim razy, gdy tu była minęło wiele czasu. Zaledwie nikłe wspomnienie z owego przejazdu. Kraina krasnoludów aż wrzała od pracy. Po śmierci ówczesnego władcy, mieszkańcy jeszcze bardziej skupili się na pracy. W powietrzu jednak wisiał niepokój, groźba nadchodzącej katastrofy.
W każdej mijanej przez nią wiosce krążyli posłańcy ogłaszający nabór do wojsk królewskich. Obserwowała mężów żegnających się z rodziną, kobiety, płaczące i błagające ich o pozostanie na miejscu.
Sceneria przesycona smutkiem i bólem. Zadziwiające jest to, że Rhavaen nie poczuła się z tym źle, wręcz poczuła satysfakcję, chorą satysfakcję płynącą z mrocznych części jej jaźni.
Zsiadła z czarnego ogiera, w pobliżu karczmy. Wcisnęła oberżyście sakiewkę, zadając aby w nocy nikt jej nie niepokoił

Pożegnała ją lekkim skinieniem głowy. W czasie, gdy obie rozmawiały, wymieniając się tymi swoimi uśmieszkami, Rhavaen wrzuciła zapasowe drwa do ogniska, święcie przekonana, że Tauriel, również sobie poszła.
Gdy okazało się, że jednak pozostała na swoim miejscu, kobieta rzuciła jej zirytowane spojrzenie.'' Skoro tak świetnie się dogadywały, czemu z nią nie poszła? Dobrana parka, by to była..."

- Rhavaen...(czyt. Riwien)- wyjawiła w końcu imię. Kobieta nie była głupia, nigdy nie oceniała ludzi po wyglądzie, ani zachowaniu. Fakt, że Anya z taką obojętnością przyjmowała jej instynktowną arogancję, świadczyła nie tylko o sile charakteru,a a także o skrywanych przez nią umiejętnościach. Z pewnością mogła się okazać kimś zupełnie innym niż teraz.
Machinalnie odgarnęła niesforny kosmyk z twarzy, odsłaniając spiczaste elfie uszy

Ukryła irytację. Była przekonana, że na przepędzeniu nieznajomej ludzkiej dziewczyny, zakończy to idiotyczne przedstawienie. Jednak los chciał inaczej. Teraz podkładał jej kolejną, wygadaną i pyskatą elfkę, którą mgliście rozpoznała.
- Daruj sobie- syknęła w stronę nowej. Westchnęła ciężko, przez chwilę mierząc obie postaci wzrokiem. Wzrokiem pełnym pogardy i otwartej wrogości.