- Wziąłem jeden, ale większy. Dla dwóch osób - Przyznał cicho, pozwalając sobie na drgnięcie obojętnych z reguły ust.
Doskonale wiedział, że Elfka raczej rzyci na dwór nie ruszy, bo i burza się zbliżała, co wnioskował po odległych jeszcze gromach.
Ziemia drżała od czasu do czasu, a wiatr wył o mocy apogeum za oknem.
Tak, to z pewnością dobry wieczór na spędzeniu go w przytulnym pokoju.

Po ostatnich wydarzeniach, czas mknął szalenie. Dni mijały jak wtedy, gdy zagrożeniem nie był deszcz i przemoknięty posiłek, a łopot smoczych skrzydeł i ich ryki, niosące się po dolinach.
To było wtedy.. Zapomnij. I zapominał. Z każdym nowym dniem na południu, Fenris zatracał się w nowym świecie. W obietnicy złożonej poległemu i własnej, nieustępliwej bucie.
Bucie która nie pozwoliła mu usiedzieć na rzyci. Tego dnia gdy się rozeszli po śmierci Aethelreda, pożegnał oba Elfy, które jako pierwsze ich powitały na nowych ziemiach, zapamiętał twarz obcej dziewczyny z krwią brata na rękach i obiecał rychłe spotkanie swej siostrze Rayli.
Nie brał nikogo za towarzysza, bo i nie chciał by wydarzenia zatoczyły koło. Dość mu druhów i dość kopania im mogił. Przynajmniej teraz.
Dzień jak każdy inny, gdy mknął w siodle, a koń rwał pod nim chyżo. Ziemia i kamienie pękały pod rosłymi kopytami zwierzęcia, które niosło swego właściciela coraz dalej i dalej w nieznane.
Fenris zaopatrzył się oczywiście w wikt, mapy i poznał nieco nowego świata. Poznał też ludzi i zasady nim rządzące. Zasłyszał wiele legend i bajań, a także przestróg i wróżb. I wszystko to spamiętał, choć połowa z tego była pewnie nieco.. przesadzona.
Gdy usłyszał o krajach na wschodzie, o Wojowniczych Jeźdźcach ze stepów i królestwie krasnoludów, zdało mu się to całkiem kuszącą ofertą. Szczególnie, że wszyscy oni mieli swych wrogów, a ten kto ich ma, ma także pieniądze na opłacenie najemników.
I pewnie dotarłby gdzieś tam na czasie, gdyby nie przestroga rumaka pod nim.
Przestroga dzika, pełna wierzgnięć i niepokoju. Rumak od czasów Północy nie był tak zdenerwowany. Jeździec zatrzymał się i rozejrzał, mimowolnie kładąc dłoń na głowni miecza. Jego wzrok otaksował lasy na około, na mapach podpisane jako Enedwaith.
Puszcza była spokojna, przepełniona ciszą i mistycyzmem. I właśnie dlatego nie spodobało mu się to miejsce. Było zbyt.. stare. A takowe miejsca, zazwyczaj do spokojnych nie należą.
Zeskoczył z konia i rozejrzał się przez chwilę, by uczynić kilka kroków naprzód, zostawiając jurne zwierzę w tyle.
Zwierzę, co coraz bardziej się szamotało. Jak zwykle miało rację. A Ja jak zwykle mu ufałem, mimo, że nie usłuchałem.
Gdy wiatr zadął mocniej, wtedy to poczuł. Dym uderzył w nozdrza wojownika, a trzask gdzieś z boku wyrwał Go z osłupienia. Było już jednak za późno na wycofanie się. Byli wszędzie.
__________________________
Pierwszy cios zbiłem instynktownie, co trudnym nie było. Właściciel miecza który miał mi rozpłatać łeb, zaryczał wcześniej zdradzając kierunek ataku i skąd sam atak nadchodzi. Odrąbałem mu łapy przy samych ramionach, obracając się napięcie. Kolejny cios wgniótł mu napierśnik w tułów, przechodząc dalej, aż ostrze me wyślizgnęło się drugą stroną, rozrąbując bestię na dwoje.
Było ich jednak więcej. O wiele więcej niż oczekiwałem, a rozpłatany na dwoje towarzysz.. nie zrobił na nich najmniejszego wrażenia. Kolejny doskoczył z takim samym rykiem, parując me pchnięcie z wulgarną precyzją. Zdziwił się chyba mą siłą, gdy wyrwałem mieczem w bok tak, że cios który wcześniej sparował i tak sięgnął jego biodra, wbijając się w nie. Takie były skutki owalnych tarcz i braku umiejętności w obyciu z nimi.. Wyrwałem miecz, by moment później rozciąć łeb tamtego na dwoje, mimo hełmu. Zdążyłem jeszcze wykręcić młynka mieczem, nim pierzasty grot utkwił w mej łopatce. Opancerzonej łopatce, czego następstwem była utrata równowagi. Niemal wyrżnąłem jak długi, ledwie opierając się na kolanie. I to był błąd. Tak samo jak i błędem byłby upadek, nic nie mogłem poradzić. Paskudne, ryczące istoty obskoczyły mnie z wszystkich stron. Cudem odskoczyłem na bok, unikając gradu burzliwych ciosów. Gdy jeden z nich mnie sięgnął, poczułem jak oczy zalewa mi krew.. Psia jucha!
Złapałem pewniej swe umiłowane mieczysko, robiąc wymach na oślep. Trafiłem, bo rozległ się zgrzyt i zawodzenie pełne bólu. A potem zaprzestano ataków. Pośpiesznie przetarłem oczy z krwi, akurat by dojrzeć rosłą bestię kroczącą w Mą stronę. Inni rozchodzili się przed nim, mamrocząc imię.
Auzrud. Tak, tak mi się przynajmniej wydawało.
Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że wpadłem w łapy orków o których tyle wcześniej słyszałem.

Ruch był tak szybki, że wręcz rozmył się mu w oczach.
Sam Fenris drgnął, mrużąc oczy dla lepszego wglądu. Wypad, garda ogromnym mieczem i..
I wtedy mężczyzna dopiero zrozumiał. Wtedy, tego pamiętnego dnia który wspomina do dziś. Gdy krew trysnęła z szyi brata gęstym strumieniem, wyślizgując się chyżo spomiędzy kołnierza zbroi, a Jego hełmu.
Bestia z Północy, zwana przez wielu Krukiem, bądź Aethelredem, charknęła cicho i uniosła swój ogromny miecz w szerokim wymachu. Zdawać się mogło, że zgniecie dziewczynę która zaraz po ciosie odskoczyła. Miecz zalśnił w deszczu, który spływał po nim niczym łzy warte wojownika.
Wojownika który zadrżał, by wreszcie runąć na kolana. Upadł tak ciężko, że ziemia zdawała się tąpnąć. Miecz wbił się w ziemię, a sam Haschwald oparł się o niego, wciąż w pozycji prostej.
Posoka dalej ciekła nieprzerwanym potokiem, wraz z ulatującym życiem z wojownika.

All you can bleed
sanguis in dominus
All you can bleed
Halleluja
All you can bleed
sanguis in dominus
All you can bleed
Halleluja

Fenris nie zwlekał ni sekundy dłużej. Paskudne ostrze błysnęło w Jego dłoniach, które wyszarpnął zaraz po upadku brata.
Warkot poniósł się po polanie, gdy wojownik ruszył w stronę obcej i konającego. Młyniec jaki wykręcił mieczem był ledwie widoczny, a niósł za sobą jeno świst.
Świst z drugim dnem i obietnicą kryjącą w sobie wiele bólu.
Nim skrócił dystans do nich o połowę, brat mężczyzny zsunął się bezwolnie.
Uniósł się jeszcze lekko na potężnych ramionach.. I padł z trzaskiem prosto w błoto i mokry trakt na którym stali.
I nie podniósł się już nigdy więcej, śpiąc jakby w rosnącej na około kałuży krwi. Cichy jak zawsze, milczący i trwający w swej nieodłącznej płycie.
Koń należący do niego, zarżał dziko i stanął dęba, kopytem wgniatając kawał konara drzewa obok którego stał.
Świat jakby zamarł, bo do Fenrisa więcej nie docierało. Kilka kroków i już był. Stanął nad ciałem brata, który jeszcze niedawno żartował sobie wraz z nim w swój mało wymowny sposób.
Haschwald uklęknął obok martwego i obrócił go na plecy, coby nie leżał nimi w górę.  Rana była widoczna gołym okiem, tak jak i rozchlastane gardło.
Mężczyzna rwał się wręcz do poderwania i stanięcia w bezkompromisowy bój w imieniu poległego.
Nie zrobił tego jednak. Uniósł jedynie głowę i spojrzał w oczy tej, z której niedawno oboje kpili. Właśnie wtedy zrozumiał, że Północ mogła być jedynie wstępem. Początkiem ich historii, tym który wywarł na nim piętno straty.
Wstał i otarł usta, strącając kaptur z głowy. Miecz który dzierżył w zaciśniętej pięści, ze świstem schował do pochwy.
Nie. Jakkolwiek to nie brzmiało, to nie On został sprowokowany. Tradycja była tradycją i ten bój należał do poległego. Nie do niego, bo i w zemście nie mógł wystąpić niesprowokowany.
Przekrzywił głowę w bo tak, że kark zatrzeszczał niczym u lalki w dłoniach nieostrożnego dziecka.
Dłonią wskazał prosto na nią, prosto w Jej serce.
- Zginiesz. A męka Twa, będzie symbolem Jego pamięci.

Aethelred nawet nie drgnął, bo nie miał zwyczaju odwracać się do kogoś plecami.
Fenris to inna sprawa, ten nawet pozwolił sobie na dość udaną parodię uśmieszku. Strącił kaptur z niesfornej czupryny i odwrócił się w stronę nowo przybyłej.
Bardzo dobrze znanej nowo przybyłej. Mężczyzna parsknął czymś w rodzaju śmiechu i zdjął rękę z głowni miecza, acz nie odsuwał jej za bardzo.
Kilka kroków i zbliżył się do tamtej, co siedziała na swym ognistym rumaku. Wyjątkowo wyrośnięta bestia, czasem się zastanawiali, czy siostrzyczka nie zyskała większego zwierzaczka tylko dlatego, że sama zdawała się przy nich karłem. Co nie znaczy, że nie była przy tym wyższa od połowy spotkanych tutaj już ludzi.. bądź elfów, coby być poprawnym.
Fenris założył ramię za ramię, ukazując kły w uśmiechu.
- No no. A już obstawialiśmy czy jakiś dragon Cię czasem nie trawi, Raylo - Urwał, taksując Ją niemal ciepłym spojrzeniem. - Dobrze, że i Ty dałaś radę dać nogę, siostrzyczko.
Słowa były szczere do bólu, bo co innego? Systematyczny odwrót pod groźbą utraty dziedzictwa? Najpierw ich wydziedziczono, a na koniec poszczuto stadem wściekłych Szponów i Wilków. Spieprzali aż się śnieg burzył. Nawet rodzeństwo Haschwald nie było takimi masochistami. A dotrwać chcieli w miarę.. zdrowo.
I dotarli, a ta mała cwaniara jak zwykle dogoniła starszych braci.
Mężczyzna poklepał konia po pysku, szybko zaraz potem dłoń odsuwając. Gdyby tego nie zrobił, rumak pewnie by upieprzył mu połowę palców, mimo, że były okute w rękawice.
Jurne zwierzę.. Jak każde inne z matuszki Północy.
- Jak widzisz, mamy drogę pełną ekscesów. Elfy i to coś. Zaraz będą pewnie tylko Elfy, znając Aethelreda.

Gdy wpadła na niego, Fenris zauważył Ją przelotnie, kątem oka.
Kolejna pijaczyna co równowagi zachować nie umiała? Nie. Popatrzył na tą, co wyrżnęła jak długa i wreszcie na rękę wygiętą pod dziwnym kątem.
No coś takiego.. To jeszcze w życiu mu się nie zdarzyło. Wpaść na kogoś w gospodzie i złamać łapę?
Mężczyzna z trudem powstrzymał drgnięcie kącika ust, na widok miny jaką miała tamta.
- Wybacz na chwilę - Rzucił do stojącej obok Elfki i nachylił się z trzaskiem nad leżącą. Zmrużył oczy i mruknął, nie kryjąc rozbawienia.
- Podałbym Ci rękę, acz podejrzewam, że jeszcze byś mi palca odgryzła - Urwał, badając Jej reakcję.
Tak, to rzeczywiście coś nowego.. A ręka? Nie jego sprawa, zdarzało się.

To właśnie po oczach szybko poznali gdzie jest. Do tego drzewo obok, jedynie rozświetliło okolicę. Jeśli ktoś je strącił w celu zrobienia wrażenia, to wywarł jego przeciwieństwo.
Mężczyźni nie wyciągnęli broni, acz sytuacja raczej tego wymagała. Nie, jeszcze nie.
Fenris kiwnął bratu głową, na co ten tylko podszedł do konia i wyjął z juków.. Pochodnię. Rzucił ją bratu, który wprawnie złapał i sięgnął do ognia. Gdy zapłonęła chyżo niebieskim płomieniem, cisnął nią z gracją tam, gdzie lśniły zielone oczy. Wprost pod nogi kobiety.
Gdy Fenris milczał, Aethelred parsknął śmiechem.

Nie lubił długów, ani wdzięczności wobec nikogo. Nie, w to się nie bawił.
- Pokój dla tej Pani opłacę Ja. I tak, słyszałem, że wszystko jest zajęte - Burknął, kładąc na blacie stosik monet, za które mógł pewnie wynająć całe piętro.
Miał pieniędzy sporo, z poprzedniego zlecenia jeszcze. Poza tym, z Północy nieco zabrał ze sobą.
Odgonił wspomnienie ziemi ojczystej i sięgnął po nowy kufel, który mu opłaciła.
Ludzi przybywało coraz więcej, a w kącie dało się dosłyszeć dźwięki jakiejś bójki. Taa, nie ma to jak swojski klimat.

- Masz na myśli picie piwa czy proponujesz mi kartofle? - Skrzywił głowę w bok, pozwalając sobie na cień uśmieszku.
Jak na jawną prowokację, całkiem bezkompromisowo Jej to wyszło.
- Nie, nie narzucasz się. A ciekawość jest całkiem uzasadniona, tak jak to co może z niej wynikać - Dodał z przekąsem, bezceremonialnie sięgając do Jej miski, by zgarnąć jednego z przypieczonych nad piecem ziemniaczków.